Van vinden naar vragen

Wat gebeurt er als ik er iets van vind?

Ik vind eigenlijk altijd ergens wel iets van. Dat is normaal. Vaak hebben we commentaar en een negatieve opmerking is zo gemaakt. Hardop of in stilte. Maar een mening over anderen, kritiek kan een vervelend onvoorzien effect hebben.

“Als je alleen kritiek geeft ontstaat er gif. Als je van vinden naar vragen gaat, kan gif zich ontvouwen naar een gift, een nieuwe gave ” ―quote Carla Leutscher”

Kritiek maakt een wolk donker

Ik denk dat mijn mening over de ander of een situatie gaat. Ik verander hiermee de sfeer om mij heen. De ander voelt dit vaak ook aan. En we denken er meestal niet aan, maar het doet ook iets met onszelf! Je legt de schuld bij een ander, omdat iets je irriteert en zelf ben je machteloos? Kritiek kan een negatieve wolk om je heen vormen. Die irritatie heb je immers in jezelf. Iets vind je fout. Daarbij vergeten we meestal ook nog de tegenhanger, het positieve. Elk voordeel heeft een nadeel, zei Johan Cruijff. Maar aan het positieve denken we niet op zo’n moment. De balans, elke nuance is weg. Kritiek kan zo een donkere gifwolk vormen, zonder dat je dit in de gaten hebt.

Kritiek en polariseren

Dat is onhandig. Je hebt dus niet alleen zelf last van kritiek, maar zo’n donkere gifwolk stoot ook de ander af. Zelfs als je het niet zegt, doet het iets. Als de tegenstellingen groter worden, kan het zelfs gaan polariseren. Ruzie ontstaat in een mum van tijd.

In plaats van ergens iets van te vinden en mij kritisch op te stellen of direct mijn mening klaar te hebben. heb ik besloten hier anders mee om te gaan. Waardoor ik ook anders kan communiceren. Dit ga ik een hele maand doen: van vinden naar vragen.

Van vinden naar vragen: hoe dan?

In het verkeer vind ik het vervelend als een ander hard komt aanrijden en op het laatste moment remt. Omdat ik hier iets van vind, mopper ik wat. Mijn goede bui is verdwenen, ik heb er eigenlijk vooral zelf last van. Ik schrik en ik neem afstand tot een ander, “jij doet iets fout”. Stel dat ik mijn mening aan de ander laat weten, je rijdt te hard. Wat lost dit op? Niets … Een vraag aan de ander heeft meer kans van slagen.

Door te vragen is er meer verbinding

Zelf vind ik de overgang “van vinden naar vragen” toch wel lastiger dan ik dacht. Het valt me een beetje tegen. Ik zie mijzelf oprecht als niet veroordelend. Mijn kritiek valt wel mee dacht ik. Mensen voelen zich immers veilig bij mij. Ze hebben in de gaten dat ik niet vlot veroordelend ben. Dat is oprecht waar en tegelijk heb ik ook een kritische onderscheidende kijk op zaken. Dat gaat vanzelf, ik analyseer iets grondig. Wat een grap, mijn bewustzijns tellertje voor kritiek loopt best wel vlot op. Dat zijn een hoop kansen voor verandering ; )

Ruimte geven aan gif van kritiek: eerst vragen stellen

Nu stel ik een vraag als ik ergens iets van vind. Wat heb ik nodig heb of wat verwacht ik? Of ik vraag mijzelf af, hoe is dit voor mij, wat ervaar ik? Welk gevoel is dit? En hoe kan ik dit communiceren? Bijvoorbeeld: ik heb hier moeite mee. Door kleur te bekennen, leg ik niet alleen verbinding met mijn eigen gevoelens, maar ook met de ander. Ik geef mijn “gif” als het ware alle ruimte, ik doe er iets mee. Alleen maar door te vragen en mij te verwonderen: hoe kan ik hier anders mee omgaan?

Samen zijn en minder polariseren

Wat gaat het doen als jij ook van vinden naar vragen gaat? Sta even bij die ervaring stil, wat ontstaat er door te vragen wat je nodig hebt? Lucht het op door te benoemen wat je ervaart, wat je nodig hebt? Is het de moeite waard anders te communiceren?

Door verbinding te maken met jezelf en de vraag te stellen aan een ander, kan er een meer samen zijn ontstaan. De donkere ‘gif’wolk is veranderd naar een meer harmonieus communiceren.

Kritisch zijn hoeft niet per se boos te zijn. Maar omdat we vaak een negatieve mening hebben, kan het wel negatief en boos overkomen bij anderen. Meer lezen over hoe je met boosheid kan omgaan?

Hoe lekker kan het zijn als je niet overal wat van vind, een keer geen mening hebt?

Meer lezen over vragen stellen, verwonderen en de kracht van niet weten?